Rola mitochondriów jako celów terapeutycznych w leczeniu gruczolakoraka przewodowego trzustki: możliwości i wyzwania

Abstrakt

Gruczolakorak przewodowy trzustki (ang. pancreatic ductal adenocarcinoma, PDAC) jest obecnie czwartą najczęstszą przyczyną zgonów z powodu nowotworów na świecie. Wynika to z jego skomplikowanego mikrośrodowiska oraz wysokiej oporności na leczenie. Jednym z kluczowych czynników tej oporności są zmienione funkcje mitochondriów w komórkach guza: wysoki poziom fosforylacji oksydacyjnej (ang. oxidative phosphorylation, OXPHOS), przewaga procesów fuzji mitochondriów oraz zwiększona autofagia, które są ściśle powiązane z metabolizmem komórek nowotworowych. W literaturze sugeruje się trzy główne podejścia terapeutyczne: inhibicję OXPHOS, modulację dynamiki mitochondrialnej oraz zahamowanie autofagii. Badania wskazują, że zarówno obniżenie aktywności OXPHOS, jak i zahamowanie autofagii prowadzą do uwrażliwienia guza na chemioterapię. Ponadto, modulacja dynamiki mitochondriów skutecznie hamuje dalszy wzrost guza. Mimo obiecujących wyników badań nad wykorzystaniem mitochondriów jako celu terapeutycznego w leczeniu PDAC, konieczne są dalsze prace badawcze, aby określić skuteczność i bezpieczeństwo tych strategii u ludzi.