Podstawy krioprezerwacji komórek

Abstrakt

Krioprezerwacja to metoda zabezpieczania i przechowywania materiału biologicznego (komórek, tkanek czy fragmentów organów) w niskich temperaturach, najczęściej w temperaturze par ciekłego azotu lub ciekłego azotu (LN) (ok. −195,8°C). Gwarantuje ona długoterminowe przechowywanie materiału biologicznego z zachowaniem jego żywotności i stabilności genetycznej. Podwalinami technik krioprezerwacji stały się badania naukowe z końca XIX wieku prowadzone na materiale roślinnym, natomiast rozwój badań nad krioprezerwacją przypadł na połowę XX wieku, gdy z powodzeniem zastosowano krioprotektanty. W poniższym artykule omówiono: tło historyczne odkryć związanych z krioprezerwacją komórek, podstawy naukowe towarzyszących jej procesów, rodzaje krioprotektantów oraz praktyczne aspekty krioprezerwacji przydatne w rutynowej praktyce laboratoryjnej, na przykładzie krioprezerwacji komórek ssaczych. Omówiono także pokrótce zalety wykorzystania technik krioprezerwacji materiału biologicznego w badaniach naukowych, hodowli zwierząt i roślin oraz medycynie i praktyce klinicznej.