Struktura lipopolisacharydów rizobiowych i ich znaczenie w procesie symbiozy

Lipopolisacharydy rizobiowe

Abstrakt

Lipopolisacharydy produkowane przez rizobia mają bardzo zróżnicowaną strukturę. Różnice obserwuje się zarówno w lipidzie A (uważanym za najbardziej konserwatywną część LPS), w obrębie regionu rdzeniowego oraz polisacharydu O-swoistego. Lipidy A różnią się między sobą szkieletem cukrowym oraz schematem acylacji. W skład regionu rdzeniowego rizobiów wchodzą głównie heksozy, kwasy uronowe, N-acetylochinowozamina i Kdo, a brakuje w nich typowych dla enterobakterii heptoz. Natomiast O-PSy mogą mieć odmienną strukturę nawet wśród szczepów tego samego gatunku. Zbudowane są z różnych monocukrów i często mają charakter hydrofobowy.

Odpowiednia struktura każdej z domen LPS jest wymagana do nawiązania efektywnej symbiozy na poziomie bakteria-roślinny gospodarz. Skutkiem zmian w strukturze LPS (najczęściej powodowanych mutacjami) było zmniejszenie wydajności, bądź brak wiązania azotu atmosferycznego. Kompletny LPS chroni bakterie symbiotyczne wnikające do wnętrza komórek roślinnych oraz decyduje o właściwej organizacji i dojrzewaniu symbiosomów.