Przygody z kooperatywnością

Abstrakt

Metodologia krystalografii makrocząsteczek biologicznych uległa dramatycznej transformacji od czasów pionierskich badań w tej dziedzinie w latach 1950., głównie w wyniku odkryć i postępów w trzech innych dziedzinach nauki: technik obliczeniowych, promieniowania synchrotronowego i biologii molekularnej. Proces rozwiązania struktury (tzn. wyznaczenia pozycji atomowych), jeśli dysponujemy kryształami o odpowiedniej zdolności dyfrakcyjnej, został skrócony w wielu przypadkach z wielu lat do kilku godzin. Niemniej, pomimo olbrzymiej ilości struktur atomowych jakie poznano w ciągu ostatnich kilku dekad (120 000 struktur zdeponowanych w Banku Struktur Białkowych, PDB), wiele podstawowych problemów biologicznych w dalszym ciągu pozostaje przedmiotem gorących dyskusji naukowych. Niniejszy artykuł jest oparty na wspomnieniach autora dotyczących udziału w dwóch tematach naukowych â realizowanych w odstępie prawie czterdziestu lat â z których obydwa dotyczyły zjawisk opisywanych rywalizującymi teoriami, jakie zaproponowano jeszcze w latach 60. ubiegłego wieku, autorstwa zespołów Monod-Wyman-Changeux i Koshland-Nemethy-Filmer. Artykuł ten jest dedykowany Dr Alexandrowi Wlodawerowi, jednemu z pionierów biologii strukturalnej, który obchodzi w 2016 roku 70-lecie urodzin, z najlepszymi życzeniami dalszej owocnej pracy.